به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما»، این بار ابلیس در قامت یک زن روانی ساحت محترم یک روحانی را در فرودگاه نشانه رفت و علاوه بر هتاکی به شخصیت روحانی به عمامه او که در نزد مردم ایران اسلامی از تقدس برخوردار است جسارت و هتاکی کرد و با بر هم زدن امنیت عمومی، در مردم ایجاد تشویش و اضطراب کرد و خوراکی برای دشمنان و ذوق مرگی آنان شد.

دیدن این صحنه اسفبار در فرودگاه، دقیقاً نگارنده را به یاد ترور شهید علامه مطهری، مفتاح، شهیدان محراب انداخت که خون آنان به دست فرقان و منافقان پلید و کینه‌توز در راه اسلام به زمین ریخته شد، و در این ماجرا آبروی این روحانی در میان کثیری از مردم، مورد هجمه واقع شد و آن روحانی با رفتار مومنانه خود ثابت کرد شاگرد مکتب نبوی، علوی و فاطمی است.

او با وقار و خویشتنداری خود، مظلومیت روحانیت را به جهان عرضه کرد که راقم این سطور همانند ملت بزرگ و انقلابی ایران آن عالم عامل را تحسین می‌کند.
نکته مهم آن واقعه تلخ این است که آن عالم دینی و متخلق به اخلاق معصومین علیهم‌السلام، رفتاری را از خود نشان داد که امام مجتبی علیه‌السلام با مرد هتاک شامی بروز داد و از باب درس و عبرت آنرا نقل می‌کنم.

روزی حضرت امام حسن مجتبی (ع) سوار بر اسب از جایی می‌گذشتند. مردی از شام ایشان را دید و شروع به بدگویی و دشنام به آن حضرت کرد.

حضرت امام حسن (ع) بدون آن که جواب بدگویی‌های او را بدهند رو به او کرده سلام کردند و با چهره‌ای خندان فرمودند: ای مرد! فکر می‌کنم غریب باشی، و شاید مرا اشتباه گرفته‌ای. اگر می‌خواهی که ما از تو راضی باشیم رضایت خواهیم داد، اگر از ما چیزی بخواهی به تو خواهیم بخشید، اگر از ما راهنمایی بخواهی تو را راهنمایی خواهیم کرد، اگر گرسنه باشی سیرت خواهیم نمود، اگر لباس نداشته باشی لباست خواهیم داد، چنانچه محتاج باشی بی‌نیازت خواهیم کرد و اگر بار و اثاث خود را برداری و به منزل ما بیایی و تا زمان برگشت به وطنت میهمان ما باشی برایت بسیار خوب است.

 مرد شامی با دقت سخنان امام را گوش داد. برخورد بسیار خوب امام حسن (ع) او را شرمنده کرد. خجالت کشید و سرش را پایین انداخت. لحن صحبت خود را عوض کرد و مؤدّبانه گفت: شهادت می‌دهم که تو خلیفه خدا در روی زمین هستی. از میان تمام خلق خدا، تا به حال تو و پدرت را بیش از همه کس دشمن داشتم، ولی اکنون تو را از همه مردم بیشتر دوست دارم.  

 سپس اثاث خود را به منزل امام حسن (ع) برد و میهمان آن حضرت بود تا هنگامی که به وطنش برگشت. [داستان خوبان]

به نظر من بنده اقدام این زن بظاهر روانی، اگر چه اقدامی خشن بود اما حرکتی نرم در جهت اهداف دشمن که شکستن قبح ساحت مقدس لباس منسوب به پیامبر اسلام، محسوب می‌شود و از دیگر سوی رفتار آن روحانی انعکاس رفتار خاندان عصمت و طهارت در مواجهه با مخالفان بوده است.

امیدوارم که #رفتار_مومنانه این روحانی شریف؛ اولا: در مس وجود آن زن روانی موثر افتد و از رفتار سخیف خود استغفار نماید.

ثانیا: سبب باور درست برخی از افراد جامعه نسبت به مظلومیت و اخلاق عملی شاگردان مکتب امام صادق علیه‌السلام و سربازان امام زمان «عجل الله» گردد.

ثالثا: زنان و دختران عفیفه، بدانند که دلسوزترین مردم به آنان قشر روحانیت هست و اگر بر مسئله حجاب و عفاف زن مسلمان تاکید دارد در واقع روحانیت به‌عنوان مرزبانان عقیدتی مأمور ابلاغ و تبیین و تفسیر احکام دین و حفظ تشخص و منزلت زنان هستند و دشمنان در تلاشند تا بین آنان و روحانیت و رهبران دینی که نفوذ کلام دارند، فاصله بیاندازند.

رابعا: دشمنان اسلام و انقلاب. بالاخص جریانات وهابیت، بهاییت و روشنفکران التقاطی بدانند که نه با شهید کردن روحانیت و نه با رفتار خصمانه و خبیثانه [بظاهر آبروریزی] نمی‌توانند به مردم انقلاب، مبلغان و مروجان وحی آسیب وارد کنند زیرا همه مسلمانان ایران اسلامی اعم از مرد و زن برای حفاظت از اسلام ناب و انقلاب اسلامی «آبرو و خون» خود را در کف گرفته و آماده ایثار و نثار هستند چنانکه رهبری معظم در ماجرای فتنه ۸۸ بدان محاجه فرمودند: «من جان ناقابلی دارم، جسم ناقصی دارم، اندک آبروئی هم دارم که این را هم خود شما به ما دادید؛ همه اینها را من کف دست گرفتم، در راه این انقلاب و در راه اسلام فدا خواهم کرد؛ اینها هم نثار شما باشد.»

می‌بینیم که در بیان نایب امام عصر به دو سرمایه آدمی «خون و آبرو» تصریح فرمودند که بقای اسلام به آن دو عنصر وابسته است و در طول تاریخ علماء و روحانیت پیش قراول عرصه ایثار «خون و آبرو» برای حفظ احکام اسلامی بوده‌اند.